polski działacz robotniczy i rewolucyjny.
Syn Czesława lekarza wojskowego. Brat Ryszarda Kunickiego i Zofii. Początkowo uczył się w domu, a następnie od 1871 w gimnazjum klasycznym w Tyflisie. Po przejściu ojca na emeryturę w 1878 rodzina przeniosła się do Warszawy. Kunicki pozostał jeszcze w Tyflisie do ukończenia gimnazjum w 1879, a następnie rozpoczął studia w Instytucie Inżynierów Komunikacji w Sankt Petersburgu.
Przez kolegę z instytutu w 1880 został wprowadzony do rosyjskiej Narodnej Woli. W lipcu i sierpniu 1882 wraz ze Ludwikiem Waryńskim i Kazimierzem Puchewiczemwspółtworzyli program zakładanej partii Proletariat, od września 1883 do czerwca 1884 był członkiem jego Komitetu Centralnego. W lutym 1884 podczas zjazdu Narodnej Woli w Paryżu zawarł formalną umowę o współpracy tego ugrupowania z polskim Proletariatem, oznaczało to przejście z walk masowych do indywidualnych aktów terroru. Wiosną 1884 po fali aresztowań był inicjatorem stworzenia nowego składu Komitetu Centralnego[1]. Współzałożyciel pism politycznych: „Walka Klas” i „Proletariat”. Zwolennik stosowania aktów terroru w polityce (metoda walki, którą poznał w „Narodnej Woli”). Aresztowany w 28 czerwca 1884 wraz z Piotrem Bardowskim i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. W procesie 29 proletariatczyków (1885) otrzymał wyrok śmierci, został stracony 28 stycznia 1886 na stokach Cytadeli.
Źródło: Wikipedia