polski generał, pisarz i poeta, działacz polityczny i niepodległościowy, członek Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, przywódca powstania w Wielkopolsce a także historyk wojskowości, brat Adama Piotra Mierosławskiego (1815-1851) – żeglarza i kapitana marynarki handlowej, syn płk. Adama Kaspra.
Mierosławski, w stopniu porucznika, brał udział w powstaniu listopadowym walcząc w korpusie generała Samuela Różyckiego, z którym przedarł się do Galicji. Po klęsce powstania od 1833 roku przebywał na emigracji we Francji, gdzie zyskał sobie sławę wybitnego teoretyka wojskowości. Był jednym z przywódców Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego i członkiem Młodej Polski (starał się także, z polecenia Mazziniego, zorganizować Młodą Francję). W latach 1839-1840 prowadził wykłady z historii ludów słowiańskich we Francuskim Instytucie Historycznym w Paryżu.
Mierosławski był planowany na dowódcę powstania w 1846 roku, jednak zaraz po przybyciu, wskutek denuncjacji hrabiego Henryka Ponińskiego został ujęty przez pruską policję w Świniarach pod Poznaniem. W czasie śledztwa Mierosławski łatwowiernie uległ przekonywaniom policjanta Dunkiera, że król Pruski udzieli powstańcom amnestii pod warunkiem, że pruskie władze uzyskają pełną wiedzę o spisku. Naiwnie uległ on tym zapewnieniom i złożył obszerne wyjaśnienia. Na podstawie tych zeznań wielu polskich patriotów później skazano. Zeznania te nie uratowały też i samego Mierosławskiego. Skazany został na karę śmierci w procesie berlińskim, uniknął jej wykonania dzięki wybuchowi rewolucji berlińskiej. Po oswobodzeniu go wraz z Karolem Libeltem w marcu 1848 r. z berlińskiego więzienia Moabit ponownie przybył do Polski i został naczelnym wodzem armii polskiej zaboru pruskiego. Dowodził m.in. w zwycięskiej potyczce pod Miłosławiem i Sokołowem, oraz przegranym starciu pod Wrześnią. W powstaniu poznańskim 1848 roku, pod dowództwem Mierosławskiego walczyli Ludwik Oborski oraz Franciszek Nawrocki (Jakub Nawrot) – twórca oddziału powstańczego w rejonie Baszkowa, Konarzewa i Krotoszyna. Po kapitulacji powstania poznańskiego Mierosławski ponownie dostał się do niewoli pruskiej, z której został uwolniony dzięki zabiegom swego szwagra,
Nie ustawał w pracach nad nowymi wynalazkami wojennymi i rozwiązaniami taktycznymi, szczególnie tymi, które miały dać efekty w wojnie ludowej o wyzwolenie Polski.
W lutym 1863 roku Mierosławski przybył do Polski, by zostać dyktatorem powstania styczniowego. Po dwóch przegranych starciach pod Krzywosądzem i Nową Wsią (Kujawy) i konflikcie z Marianem Langiewiczempostanowił złożyć dyktaturę i zdecydował się na powrót do Paryża, skąd rozprzestrzeniał informacje o fatalnym zorganizowaniu powstania w Polsce. Wycofał się z polityki po wojnie francusko-pruskiej.
Był poetą i pisarzem. W 1841 roku pod panieńskim nazwiskiem matki wydał w Paryżu autobiografię. Najbardziej znanym dziełem Mierosławskiego jest jednak praca z gatunku teorii wojskowości – Rozbiór krytyczny kampanii 1831 roku.
Zmarł 22 listopada 1878 w Paryżu. Został pochowany na cmentarzu Montparnasse. Autorem pomnika na grobie Mierosławskiego był polski rzeźbiarz – Cyprian Godebski
Źródło Wikipedia